Co będziesz robić po 50, 60, 70-tce, jak wyobrażasz sobie siebie w wieku Flexi i potem jako seniora? Czy zadajesz sobie takie pytanie? Niewątpliwie wszyscy chcieliby mieć zapewniony spokój, brak trosk ekonomicznych i być w dobrej kondycji zdrowotnej. Wydaje się, że wreszcie będzie czas na to, na co zawsze go brakowało: na podróże, rodzinę, przyjaciół, hobby, ogród. W tym miejscu tak naprawdę każdy może wymienić swoje marzenia. Ale moment, kiedy przychodzi taka konfrontacja, niezależnie od tego czy traci się pracę, czy po prostu przechodzi na formalną emeryturę, jest często inny od oczekiwań. Jak to wygląda?
Sytuacja zastana, czyli pracownik na emeryturze
Wiele osób, częściej mężczyzn, dla których praca zawodowa była podstawową formą samorealizacji, po chwili odpoczynku, uwolnienia od stresu zawodowego wpada w inny rodzaju stresu. Pojawiają się apatia i przeświadczenie, po co wstawać, co zrobić i jak dysponować nadmiarem wolnego czasu. Zwłaszcza, jeśli koledzy z pracy w niej pozostali. Osoba, która odchodzi staje się wówczas „byłym”, „ex- kolegą”. I mimo że pozornie nic się nie zmieniło, to jednak więzi się rozluźniają, a przysłowiowe wypady na piwo czy inne aktywności są coraz rzadsze, brakuje też wspólnych tematów. To praca spajała i powodowała, że relacje były bliższe. Podobnie rzecz wygląda w przypadku kobiet. Często dużo osiągnęły i nie mamy na myśli wcale stanowisk kierowniczych czy managerskich, ale zwyczajny szacunek, którym cieszą się po latach pracy. Mając za sobą wiele doświadczeń i spory staż pracy są przecież osobami, z którymi liczy się zespół. Czy to w szkole, szpitalu, w sklepie, innym zakładzie pracy. Odejście z pracy, nawet to dobrowolne, świadome i przemyślane, to też specyficzny moment, chwila sentymentów, pożegnania, podziękowania. Potem następuje czas relaksu i wreszcie nie trzeba wstawać, dojeżdżać… Ta lista będzie dłuższa i każdy może wymienić swoje drobne udogodnienia.
Kobiety vs mężczyźni a rezygnacja z pracy
Są teorie, które mówią, że kobiety łatwiej adoptują się do nowej sytuacji. Wymienia się tu takie argumenty, jak ja to, że zazwyczaj są „bliżej” rodziny, wnuków. A także to, że to płeć żeńska aranżuje spotkania towarzyskie, dzięki którym utrzymuje się relacje i więzi. Tego rodzaju podejście może ułatwiać znalezienie się w nowej sytuacji. Nadchodzi jednak też chwila, kiedy wspólne przybywanie w domu z mężem może powodować konflikty czy budzić poczucie niedoceniania. Pojawiają się prozaiczne sytuacje, kiedy oczekiwania rosną. Dzieci zaczynają nadużywać pomocy, argumentując to faktem, że brak wykonywanej pracy powoduje nadmiar czasu. Jak postępuje wówczas kobieta? Pomaga, odwozi do przedszkola, zajmuje się chorymi wnukami, rezygnując ze swoich planów, podporządkowuje się innym. Dla wielu kobiet to też przejście w stronę cienia, bo nie dbają o siebie już tak, jak gdy chodziły do pracy. Z czasem też mogą pojawić gorsze samopoczucie i apatia. Kolejny etap to znajdywanie i odkrywanie pasji (nauka języka, uczestnictwo w zajęciach Uniwersytetu Trzeciego Wieku), nawiązywanie nowych znajomości. Pojawia się poczucie, że wszystko weszło na nowe tory, jednak pozornie... Podobnie, jak w filmie Praktykant z Robertem De Niro , nagle odkrywa się, że jest się w jednej bańce z osobami w podobnym wieku. A rozmowy coraz częściej dotyczą chorób, wnuków, przybierają formę narzekań. Równolegle wydłuża się czekanie – na telefon od dzieci i wnuków, na kolejną emeryturę, na nowy dzień… To powoduje, że motywacja spada.
Zadaj pytanie: „Co będziesz robić po 60-tce?”
Warto spojrzeć na ten temat z innej perspektywy i ją odwrócić. Często pytamy dzieci, kim będą, gdy dorosną? Najwyższy czas zadać pytanie: „Kim będziesz na emeryturze?”. Tak, jak planujemy pierwsze 25 lat życia (skupiając się na nauce), potem kolejne 25 do „pięćdziesiątki” (mając w optyce założenie rodziny, zbudowanie domu, realizację kariery). A czy planujemy dalej? Czy wybiegamy w taką przestrzeń? Stereotypowe postrzeganie czasu pomiędzy 60-65 rokiem życia to „odcinanie kuponów”, czasem podróże. A jak postrzegać dalszy czas? Dzisiaj ludzie żyją średnio do 85-95 roku życia, dlatego te 20, 30 lat warto zaplanować. Nie wystarczy 30 lat pracy, by przeżyć 30 lat na emeryturze. Należy to sobie wyobrazić, przygotować się do tego etapu. Nie tylko pod kątem finansowym, ale także mentalnie czy to dbając o formę fizyczną. Przerażającym objawem braku wyobrażeń odnośnie tych lat po 60-tce są opowieści osób, które mówią, że uprawiają już tylko „szuring”, czyli szuranie pantoflami po ulicy. To mocno groteskowe ujęcie pokazuje, ile trzeba jeszcze pracy, aby przewartościować myślenie. O ile w USA czy Europie Zachodniej na ulicach można spotkać 90-letnich biegaczy, dbanie o sprawność i organizm są powszechne, to chcemy, by ten widok był naturalny w Polsce. Warto mieć też świadomość, że praca i zaangażowanie, kontakty z ludźmi w różnym wieku są swego rodzaju gimnastyką, ćwiczeniem ducha i umysłu, i są potrzebne. Niemniej to się nie dzieje samo i wymaga pracy. Podobnie jak wyznaczaliśmy sobie cele w młodości, tak też w wieku dojrzałym warto zaplanować kolejny etap, aby być docelowo szczęśliwym seniorem.
Ktoś powiedział: „Ludzie nie dlatego przestają się bawić, że się starzeją, lecz starzeją się, bo przestają się bawić”. Warto mieć to na uwadze. Wiemy to we Flexi.pl. Najlepsze przed Tobą – wykorzystaj to w sekcji Aktywność 50+.
Postscriptum
Ten artykuł powinien trafić do młodych. Przekażcie go swoim dzieciom - 30-45 latkom. Dla nich to najwyższy czas, by spojrzeć na metrykę także z tej perspektywy. A świat wymaga jeszcze szybszych zmian i elastyczności. Bądź Flexi!
